سکوتی به وسعت دلتنگی...
ღ♣ஜ♫●•▪Lovely●•▪♫ஜ♣ღ
نظرات شما عزیزان:
| Power By:
LoxBlog.Com |
سکوتی به وسعت دلتنگی...
امروز...روز آخر مدرسمون بود...روز آخری که بعضیا دیگه همدیگه رو نمیدیدن...تا آخر عمرشون......روز آخری که تقریبا بیشتر بچه هامون گریه میکردن...نه! لوس نیستن! فقط بعضیاشون دیگه دوستاشونو نمیبینن...بعضیاشونم......
دوستمون گفت برای جدایی هامون گریه نمیکنم...بخاطر این گریه میکنم که چرا توی سال ، قدر لحظات باهم بودنو ندونستیم...چرا هممون فقط برای دوستیا نقشه میکشیدیم و به این فکر نمیکردیم که با این نقشه ها میخوایم به چی برسیم؟چیو میخوایم ثابت کنیم....دوستمون راست میگفت....وقتی به حرفش فکر میکنم گریه ام میگیره...وقتی به این فکر میکنم که اوایل سال ، چقدر مهربون و صمیمی بودیم...یه حس عجیبی بهم دست میده....ما خوشحال بودیم که سال و مدرسه داره تموم میشه...اما....امروز انگار همه خاطرات از اول سال تاحالامون – که با دوستای صمیمیه دیگه مون داشتیم- توی ذهنمون ناخواسته مرور شد و ....
ممکنه تعجب کنید...که ماتوی این وبلاگ درباره چیز دیگه ای مینویسیم اما این یکی موضوعش به بقیه هیچ ربطی نداره....اما در واقع این هم برمیگرده به همون حس دلتنگی..................
........که وقتی دلتنگ میشی ، لااقل میبینی دورت آدمایی هستن که با بودن باهاشون شاید اون دلتنگی نه اینکه از بین بره ، نه اینکه کمرنگ شه،نه! فقط کمی شاد میشی و حداقل بعدش دوباره به درد بزرگت - دلتنگی– فکر کنی...و انگار نه انگار که چند مدت قبلش با دوستات میخندیدی...ولی وقتی بعضی از دوستات تبدیل میشن به یه مشت آدم چرت و توخالی ، وقتی دوستات عادت میکنن تا بهت کلک بزنن و تو روزه روشن دورویی کنن و رفتاراشون از زمین تا آسمون فرق کنه...وقتی دوستای دیگت – نه دوست ،بهتره بگم همکلاسیات – همه زورشنو میزنن تا دوستی تو و دوست خییییییییییییلی صمیمیتو از بین ببرنو خراب کنن و اون دوستت هم خیلی راحت به خواسته اونا تن بده و بزاره بره...اون وقته که اون دلتنگیه روی سرت خراب میشه...درست مثل یه آوار...مثل یه زلزله.... تنها کاری هم که بتونی بکنی اینه که نقش بازی کنی...که مثلا همه چی خوب و خوشه و هیچی تو زندگیت ، هیچ تغییری نکرده...و تنها دوای دردت که در واقع بهش عادت کردی و تنها با اون آرم میشی ، میشه :
اشک.....